Zo ... we zullen dan nu ook eens een blogje maken hé. Al ben ik niet de sterkste om dit telkens te komen aanpassen ;-)
Zoals kort vertelt in de beschrijving van mezelf, zijn we een koppeltje uit Vlaams-Brabant en hebben we een onvervulde kinderwens, maar ik zal ons eerst even opnieuw voorstellen hé.
Ik ben Eef, ik ben 29 jaar. Ik ben al 8.5 jaar samen met Kenny (27 jaar). Ongeveer een 4-tal jaar geleden kochten wij ons huisje en waren we zoals vele koppels klaar voor de volgende stap ... een kindje. We hadden het er al lang over gehad, maar wel wilden eerst een eigen stekje en werkzekerheid hé. We hadden ook nooit gedacht dat de weg die nog komen moest zo lang en vermoeiend ging zijn. Na 7 ICSI's (6 TP's) waren we enkel 2 BBZ's (buitenbaarmoederlijke zwangerschappen) rijker en 1 eileider armer. We waren kapot, uitbehandeld ... we zagen het niet meer zitten om deze weg nog langer te blijven volgen. Al voor onze laatste pogingen hadden we het vaak over adoptie, we wilden wel eerst onze 6 pogingen proberen, maar zagen adoptie sowieso wel zitten voor een tweede kindje. Ik wil het hier dan ook niet uitgebreid meer hebben over de MMM, deze ligt nu achter ons en we hebben nu een andere (ook weer lange en vermoeiende weg) voor de boeg.
Ons verhaaltje zal dus hopelijk vooral gaan over hoe de ooievaar verdwaald geraakte, maar er dankzij een grote stalen vogel toch nog een kindje naar ons huisje kwam.
Eef
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Hi Eef,
Ik check dagelijks de topic adoptie op het forum van de verdwaalde ooievaar, zodoende kwam ik op je blog terecht. Toen ik las dat je van Scherpenheuvel was, wou ik je toch zeker even een berichtje sturen. Jan en ik wonen namelijk in Werchter. Dat is niet zo ver af hè. Wij staan op de wachtlijst van Het Kleine Mirakel en ons dossier zit nu in Kazachstan. We zijn wel van plan om een blog bij te gaan houden maar pas vanaf het moment dat we voor de eerste keer afreizen, om onze familie, vrienden en kennissen op de hoogte te houden.
Ik zie dat jullie nu de cursus aan het volgen zijn. Interessant hè?!
Hebben jullie al een idee voor welk land jullie gaan kiezen?
In ieder geval nog heel veel succes met de ganse adoptieprocedure. ´t Is een lange weg maar stapje voor stapje komen we er wel!
Grtjs,
Sabine
Hey Sabine,
Ik ben heeeel blij met je berichtje. Ja Werchter is absoluut niet veraf. Jullie zitten nu in één van de spannendste fases zie ik ... Hopelijk mogen jullie snel afreizen hé.
De cursus is idd vrij interessant ... eigl heeft de eerste dag van de cursus mij echt wel geholpen om een streep te trekken over het verleden.
Kenny en ik zouden ook voor Kazachstan willen kiezen. Oorspronkelijk wilden we sowieso een oost-blokland of ex-Rusland hé, maar ja daarin is er niet veel keuze bij de adoptiebureaus. Op zich speelt het voor ons eigl geen rol uit welk land ons kindje komt ... maar we zijn niet voor elk land geschikt ook niet hé. We zijn voor vele landen nog te jong, nog niet (of nog niet lang genoeg) getrouwd (trouwen pas deze zomer), ... Je kent het wel hé, de hele rim-ram van voorwaarden en eisen ... ;-)
De cursus zal wel meevallen ... de schrik voor het maatschappelijk onderzoek ... das wat anders. Mn ventje is niet zo'n makkelijke prater hé en als hij dan iets zegt komt het er vaak verkeerd uit :-S
Hoe verliep dat bij jullie? Uiteindelijk hadden jullie wel een positief vonnis, dus dat zat al goed hé. :-)
Laat zeker en vast eens weten hoe het met jullie gaat hé. Ik wordt alvast een lezertje van jullie blogje eens die er is hé ;-))
Groetjes,
Eef
Eef,
´k Had je berichtje op het forum gezien :-)
Leuk dat jullie waarschijnlijk ook voor Kazachstan gaan kiezen.
Wat je angst voor het maatschappelijk Onderzoek betreft, ik begrijp je volledig hoor. Ik had dat namelijk ook. De basis voor het maatschappelijk onderzoek is jullie levensverhaal. Je zal dat al wel gehoord hebben dat jullie elk jullie levensverhaal moeten schrijven? Het is dus niet zo dat iemand je echt kan zeggen wat ze zullen vragen omdat dat afhangt van je levensverhaal. Dus gewoon eerlijk en open antwoorden en dan komt dat zeker en vast in orde. Maar de stres voor het MO zal pas echt verdwijnen als je de enveloppe met het verslag in je brievenbus krijgt en je met je eigen ogen kan lezen dat jullie een positief advies gekregen hebben. En wat je vriend betreft, daar zou ik me niet al te veel zorgen over maken hoor. Ik denk dat de meeste mannen niet zo vlot over hun gevoelens praten in tegenstelling tot ons vrouwen.
Ik las net jullie laatste bericht aan familie en vrienden ivm het feit dat jullie gaan adopteren. Een zeer mooie en pakkende tekst.
Het deed me toch wat toen ik het las omdat het zo herkenbaar is wat je schrijft. Wij hebben namelijk ongeveer dezelfde weg als jullie doorlopen.
Als je vragen hebt of gewoon wat wil praten over adoptie of ... stuur me dan gerust een mailtje.
Grtjs,
Sabine
Hey Sabine,
Ik hoop dat je dit berichtje ook leest ... Mss een beetje een domme vraag ... maar ik vind je mail adres niet.
Groetjes,
Eef
Oeps! :-)
bien_74@hotmail.com
Eefje,
Wij zijn ook niet ver van jouw buurt en hebben ook geadopteerd uit Kazachstan.
Als je graag meer weet ivm adoptie mag je ons altijd contacteren. Laat dan even je e-mail adres weten? Of kan je aan je blog iets voorzien waarmee je een prive e-mailtje kan sturen naar jou?
Groetjes en nog succes met de adoptie!
eefmerckx@hotmail.com
Hey Anoniempje,
Bij deze heb ik mn e-mailadres ook even gepost hé. Ik hoop dat je het vindt en ben heel nieuwsgierig naar jullie verhaal.
Groetjes,
Eef
eefmerckx@hotmail.com
Een reactie posten