Als het leven een deur sluit - opent het wel ergens een raam !!!

Ik wilde even dit tekstje in een berichtje plaatsen ...

Als het leven een deur sluit - opent het wel ergens een raam !!! Ik ben blij en héél opgelucht dat jullie nu niet meer diep treuren voor die 'gesloten deur' maar het licht zien van hoop en verwachting en het lied horen door het open raam! Het lied gezongen door zovele kinderzieltjes, die zonder toekomst, alléén, zoeken en wachten, bidden en dromen, dat ze tot 'leven' mogen komen in de dromen en harten van mensen zoals jullie. Ze wachten en hopen tot iemand ze roept en zegt: 'Jij hoort bij ons!' Eefke, ik koos je naam en die betekent zoals je weet: zij die leven geeft!!! Maar dit 'leven' is niet enkel en alleen en biologisch iets.... want het echte leven zit in je hart en je ziel!!

Mijn mama beschrijft hier supermooi het gevoel dat we hebben bij adoptie. Heel knap gezegd. Telkens als ik het lees, springen er tranen in mn ogen ... neen, niet van verdriet, maar van 'ja, zo voelt het idd aan' Het lijkt alsof ik de zonnestralen plots harder voel stralen op mn huid, alsof ze willen zeggen 'het is goed, volg het lied, alles komt goed' Tranen rollen, maar binnenin voelen we weer intens geluk, een brandend verlangen, maar zonder de negatieve wansmaak van de mmm. Ik voel me rustiger, gelukkiger. Het zal uiteraard nog wel een hele tijd duren eer er hier trappelende kindervoetjes te horen zijn, maar het gevoel zit goed.

Ondertussen is ook cursusdag 3 gepasseerd. Ook die was weer zeer leuk. De inhoud was ditmaal ietsje saaier (ging gewoon over de ontwikkelingspsychologie van een kind), maar de sfeer in de groep was des te leuker. Het contact is echt losgekomen. Mensen leven meer mee met elkaar en we krijgen al spijt dat het binnenkort reeds afgelopen is. De cursus loopt ten einde, dwz dat we weer een stapje verder geraken in de adoptieprocedure.
Verder kwam er gisteren ook het bericht dat een vriendin zwanger is (natuurlijk en nog niet echt gepland) ... ooit had ik schrik voor zulke berichten. Ooit verscheen er dan een verschrikkelijk groen monster, het deed pijn ... maar nu ... viel het best mee. Het groene monster was er niet meer. Ik ben blij voor haar, oprecht blij ... Uiteraard doet het me nog wel iets, maar echte jaloezie is er niet meer. Ik voel mn blik op zwangere vrouwen ook wel veranderen, de pijnlijke jaloezie sijpelt stillaan weg. Ze vallen plots ook niet meer zo fel op als vroeger. Wat nu wel veel meer opvalt zijn multiculturele gezinnen ... of gezinnen waar 'gekleurde' kindjes in zijn. Plots loop je over het straat en denk je: 'Hé kijk daar, nog mensen met een adoptiekindje' :-) Je hoort ook veel meer verhalen, ineens lijkt het alsof er in Scherpenheuvel zeker 10 gezinnen zijn die geadopteerd hebben. Je blik veranderd ... we hebben een andere bril opgezet 8-)

Anyway ... laat de zomer maar komen, we zijn klaar voor de verdere stappen ... zowel qua adoptie als de relatie ... op 04/07/2009 trouwen we! :-)

Groetjes,
Eef